زالو درمانی یکی از روش های خون گیری طبی محسوب می شود که به لحاظ نحوه خون گیری و ماده هیرودین که توسط زالو به بدن وارد می کند، در طب سنتی از جایگاه ویژه ای برخوردار است. هر زالویی اثر درمانی ندارد. در بزاق زالو ماده ضد انعقادی وجود دارد که موجب رقیق شدن خون، باز شدن عروق تنگ و در نتیجه موجب افزایش خون رسانی و اکسیژن رسانی موضع یا عضو می گردد.
اکنون زالو درمانی در بیماری هایی چون تنگی عروق قلب، پیوند پوست، پیوند اعضاء، واریس، ضایعات پوستی، بیماری های مفاصل، آرتروز، هموروئید، زیبایی پوست و تقویت سیستم ایمنی کاربرد دارد.
در این بخش به معرفی آنزیمهای موجود در بزاق زالو می پردازیم :
هیرودین
مهمترین ماده ضد انعقادی خون است که همراه با فاکتورهای هِمِنتین و آنتی استاتین از بزاق زالو آزاد شده و عملکرد آن تقویت می شود.
بدلین
یک آنزیم مهار کننده پروتئاز است که مانند تریپسین و کیمو تریپسین یا پلاسمین عمل نموده و به سرعت در بافت پخش می شود.
آپیراز
یک آنزیم قوی تجمع پلاکتی است که وارد جریان خون می شود .
اگلین
آنزیم ضد تورم بوده و نقش آنتی بیوتیک دارد و با عمل توزیع کنندگی ، مواد اصلی بزاق زالو را به بافتهای دور می رساند .
دستابیلاز
یک آنزیم ضد تجمعی پلاکتی بسیار قوی است که با عمل هیدرولیز کنندگی ، لخته های خون را تجزیه می کند.
لیپاز و استراز
این آنزیمها چربی ها را تجزیه می کنند و استفاده درمانی دارند.
آنتی آلاستاز
این ماده که از طریق عمل الاستاز فعالیت می کند، آنزیمی است که الاستین جلدی را بویژه در پوست کاهش می دهد.
منوکسید نیتروژن سنتتاز
این فاکتور که در بزاق زالو وجود دارد ، شبیه نوع انسانی است که سبب ترمیم اعصاب می شود .
اورگلاز
آنزیمی است که دارای اثرات درمانی در بیماری آرتروز می باشد.
سایر فاکتورهایی که در بزاق زالو ترشح شده و مشاهده شده است عبارتند از :
ستیل کولین
نوروترانسمیترها
پروستا گلاندینها (بویژه، PGI پروستاسیکلین) موادگشاد کننده عروق ،فاکتور شبه هیستامینی و یک ماده بیحس کننده موضعی.
